op slippers naar het werk...

Hallo allemaal vanuit dit hete jungle klimaat!

Ik zal jullie weer eens op de hoogte houden van mijn leven in Nepal. Wat een contrast! Ik zit nu 2 weken in Dharan en ik moet erg wennen om weer op vaste tijden ergens te zijn. Gelukkig kijken ze hier niet op 5 minuten, maar ik mis mijn reisvrijheid wel!

Twee weken geleden kwam ik hier aan na een heftige busreis door de bergen in de nacht. Ik was de nachtbussen in India gewend en dan kwam ik uitgerust op mijn bestemming, maar deze bus had helaas geen bedden, veel kotsende mensen en een single politieagent naast me die wel erg geinteresseerd in me was en me uitgebreidt vertelde over zijn broers die al allemaal iemand uit europa getrouwd hadden. Deze aardige man maakte me ook de hele nacht wakker om allemaal dingen uit de omgeving te vertellen die ik toch niet kon zien, want het was donker! Gelukkig kon ik 's morgens zijn aanbod om bij hem te ontbijten suptiel afwijzen en stond ik om half 7 in Dharan. Helaas hebben ze hier in deze tijd van het jaar maar 6 uur stroom per 24 uur, er was dus geen internet, geen telefoon, ik had geen nummer van Mad opgeschreven en de meeste winkels waren nog gesloten. UIteindelijk is het me toch gelukt om het appartement dat voor ons geregeld was op de campus te vinden en zag ik eindelijk Madelon! Jee, wat was ik blij haar te zien!
Het appartementje wat ik samen met Suzanne, een andere student uit Maastricht, moet delen is heel goed te doen. We hebben het relatief luxe hier, want op de campus wisselen ze de locale stroom af met een generator, dus we hebben 24 uur per dag stroom en dat is wel echt nodig voor de ventilator anders was het echt een hel geweest. Verder hebben we een paar uur per dag water en moeten we snel allemaal douchen (aan het koude water zijn we wel gewend) en allemaal flessen water vullen voor de rest van de dag.
Verder zijn er nog wat kakkerlakken die we moeten negeren, maar ook dat lukt steeds beter. We hebben natuurlijk een gat als toilet, maar eigenlijk zit die houding wel lekker.
Kortom, een prima verblijf voor de komende 5 weken.
Ik zit hier samen met suzanne voor oogheelkunde en er zijn nog 2 meisjes die hier community medicine doen, Sanne en Esther. Iedere dag eten we samen, dus ik hoef me niet alleen te voelen. Heel gezellig!

Het ziekenhuis is heel anders dan ik me had voorgesteld. Omdat we vanuit Nederland verhalen kregen dat het onderwijs net zo gioed zou zijn als in Maastricht verwachte ik een heel geavanceerd ziekenhuis met dezelfde capaciteiten als in Nederland.
Helaas, dat is niet zo. Het gaat hier zo anders. Als mensen een oogarts willen zien, moeten ze eerst in de rij staan om een ticket te kopen (een consult kost 60 Rp (60ct)) Dan moeten ze wachten tot ze aande beurt zijn bij de arts en dat gaat niet in de wachtkamer, zoals bij ons,maar allemaal in de spreekkamer van de arts. Maar ook heeft niet elke arts zijn eigen kamer, nee er zitten gemiddeld 2 tot 3 artsen in een spreekkamer. Nou dat kun je je niet voorstellen. We wisten niet wat we zagen de eerste dag. En niet alleen kan iedereen elkaars gesprekken volgen, er zijn ook patienten die helemaal geen klachten hebben ,maar er gewoon uit nieuwsgierigheid bij komen staan en over de schouder van de arts mee kijken! Verder zit iedereen te kletsen en zijn er ook nog patienten die tussendoor even door de stapel dossiers heen bladeren en meteen even hun dossier bovenop leggen.
Bovendien zijn er heel weinig diagnostische mogelijkheden. Ze hebben hier niet de geavanceerde technieken als in Nederland, zelfs de opticien in Nederland heeft meer mogelijkheden.
En dan nog het moeilijkste, patienten komen hier echt met veel verder gevorderde ziektebeelden dan in Nederland. Ze moeten vaak heel ver reizen om dit ziekenhuis te berijken en ze hebben gewoon geen geld om een consult of een behandeling te betalen.
Op dit moment ligt er een man op de afdeling die een grote tumor uit ijn oog heeft steken. Hij heeft geen familie die voor hem kan zorgen (de familie moet hier verplicht ook overnachten om de medicijnen en de maaltijden te verzorgen). Er moest eigenlijk een CT voor hem gemaakt worden om te kijken hie ver de tumor is doorgegroeid en of een operatie nog zin heeft, maar die kan hij niet betalen. Een goedkopere oplossing was een punctie om te kijken wat voor soort tumor het is. Hij is nu 10 dagen aan het wachten voor de uitslag. Morgen weten we meer. Ze proberen hier de kostenvoor alle zorg zo laag te houden en toch ijner nog steeds mensen die dan naar huis gestuurd worden. Dat is echt moeilijk te snappen. Sanne had nog iets veel ergers meegemaakt. Zij stond op de eerste hulp toen er een hoogzwangere vrouw binnenkwam die zwangerschapsvergiftiging had. Het kind was volgroeid, dus er moest een keizersnede plaatsvinden om moeder en kind te redden. Helaas was een opname voor haar niet mogelijk omdat er dan 2 familieleden van haar 2 dagen niet op het land konden werken, waardoor ze te weinig inkomsten zouden hebben om te overleven met het hele gezin. Zij hebben mevrouw dus weer mee naar huis moeten nemen, waar ze zou te komen overlijden. Je gelooft het gewoon niet, maar deze mevrouw gaat gewoon weer weg uit het ziekenhuis! Dat vond ik wel heel aangrijpend.

Maar er gebeuren ook goede dingen, want er worden vanuit de oogheelkunde ook Eye Camps geregeld, waarbij er een bus vol met oogartsen en assistenten naar een arm dorp gaan om hier alle mensen met oogklachten gratis advies en medicijnen te geven. Ook worden hier mensen met staar (cataract) geselecteerd die de volgende dag worden opgehaald door een bus, een dag erna worden geopereerd en de dag daarna weer naar huis worden gebracht. Het vervoer, het verblijf, eten en de operatie worden allemaal betaald door het ziekenhuis. Dit hele cataractpakket, zoals ze dat hier noemen, kost 10 euro per patient. En dat vonden we heel goed, want je moet je wel voorstellen dat patienten hier pas met cataract bij de dokter komen als ze blind zijn en met zo'n operatie kan hun zicht wel zeker 80% verbeteren.
Het ziekenhuis kan deze cataractoperaties betalen met het geld van sponsors en nu voelen jullie het natuurlijk alvweer aankomen, ik ga om geld vragen..
Ik wil echt niemand verplichten, maar als jullie er misschien toch al aan zaten te denken om een goed doel te sponseren. Ik ben met een Eye camp meegeweest, we hebben 15 patienten geopereerd zien worden uit een arm dorp, dus we weten zeker dat het geld ook echt goed besteedt wordt.
Mocht je misschien wat geld hieraan kwijt willen, het hoeft niet veel te zijn, dan kun je het storten op mijn rekeningnummer: CHJ Berkers, rekeningnummer: 8420544 te Helmond.

Het zou wel echt heel fijn zijn, want ook onze stagebegeleider laat wel goed merken dat het wel heel erg gewaardeerd zou worden als we met een mooi bedrag aankomen. super bedankt alvast!

Naast het indrukwekkende werk in het ziekenhuis doen we ook leuke dingen. In de eerste week was het hier bijvoorbeeld nieuwjaar. In Nepal leven we nu in 2067, ik wist niet eens dat ze een andere kalender hadden! Was wel heel leuk, eindelijk weer een feestje met vuurwerk enzo en natuurlijk vrije dagen!
Verder zijn we een dagje naar Hile geweest, dat is in de bergen en een lekkere verkoeling vergeleken met het hete Dharan!
Vandaag hebben we heerlijk aan het zwembad gelegen en lekker niks gedaan, want morgen moeten we helaas alweer aan het werk.

Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van mijn leven hier, ik hoop dat jullie het helemaal tot het einde van mijn verhaal hebben weten te halen!
Ik vindt het echt leuk om te merken dat iedereen mijn leven hier zo interessant vindt.
Ik mis jullie allemaal heel erg en stiekem kijk ik er ook wel weer een beetje naar uit om terug te komen. 24 uur water en een zittoilet zou toch wel weer lekker zijn!

Hopelijk is die aswolk bij jullie weer een beetje verdwenen en kunnen jullie weer overal heenvliegen!

Dikke kus Lotte